بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر کاهش سطح افسردگی و بهبود سبک زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

پیش زمینه و هدف: دیابت شیرین از جمله بیماری های متابولیکی است که با کمبود نسبی و یا مطلق انسولین، افزایش گلوکز خون و اختلال در متابولیسم کربوهیدرات، چربی و پروتئین همراه است.ارتقاء سلامت روان با توجه نقش محوری آن در مراقبت های بهداشتی مورد توجه روز افزون است.با توجه به اینکه بیماران دیابتی از سبک زندگی نامطلوب برخوردارند و از سطح افسردگی بالایی رنج می برند، لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان شناختی - رفتاری بر کاهش سطح افسردگی و بهبود سبک زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش کار: نمونه ی آماری، 30 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شهرستان سلماس بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش(15 نفر) و گروه کنترل(15 نفر) گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه ی سبک زندگی والکر و پرسشنامه افسردگی بک بود.گروه آزمایش به مدت 10 جلسه ی 90 دقیقه ای در معرض متغیر مستقل(درمان شناختی رفتاری)قرار گرفت.طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) و تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا) استفاده گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که درمان شناختی-رفتاری می تواند سبک زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو را در زمینه های رشد خود شکوفایی، مسئولیت پذیری، روابط بین فردی، تغذیه، فعالیت های بدنی و مدیریت استرس تغییر داده (0001/0(p< و افسردگی آن ها را کاهش دهد(001/0(p< . بحث و نتیجه گیری: در نهایت می توان اظهار داشت که درمان های منظم شناختی-رفتاری می توانند سبک زندگی بیماران دیابت نوع 2 را بهبود بخشیده و افسردگی آن ها را کاهش دهد.